Hai un novo relato meu na Revista Palavra Comum. Chámase “Cuspidiños”. Agardo que vos guste.
“E non sabes con quen me atopei? Coa Sabela, a do Roxo. Si, ía ben de tempo sen vela, porque seica viviu anos na cidade, pero agora volveu, contoumo ela. No supermercado. Vina no súper, quero dicir. Ten un cativo, un… Logo chego a iso. Non, ao neno non lle pasa nada, meu pobre, déixame explicarche…”
Feliz lectura!
Non todas as secas duran eternamente. Sen prometer nada e sen presión ningunha, tras longos meses de non escribir ficción (e pouca cousa, aparte diso), un novo relato meu aparece en Palavra Comum, a revista dixital do que son colaborador habitual. Moi pouco habitual no último ano, cousa que agardemos que cambie.
Chámase O Escribente e agardo que vos guste.
Insolvencia é a miña nova colaboración na revista dixital Palavra Común. Un relato de familia, cartos e certo pánico. Agardo que vos preste.
Orixe: O irmán | Palavra comum
Tardou moito, demasiado. Mais xa hai novo relato meu en Palavra Comum, revista cultural na rede da que son colaborador habitual e na que debería colaborar máis habitualmente. Mellor non me enguedello.
O relato chámase O irmán e sería moi acaído para o cada vez máis controvertido Día das Letras, o pasado 17 de Maio. Mais as cousas saen cando saen, e aquí o tedes, a mediados de Xuño. Unha ficción no mundo literario galego, vós diredes se é realista ou non. Agardo que vos guste.
Nunca é tarde para celebrar o Aninovo, ou felicitalo. Aínda que xa pasaramos o ecuador do mes de Febreiro. Mais Aninovo tamén é un relato novo meu, que acaba de saír na revista dixital Palavra Comum.
Podedes lelo aquí:
Agardo que vos preste!
Os meus relatos en Palavra Comum.
Teño un relato novo na revista Palavra Comum, da que agora teño a honra de ser colaborador habitual.
Polo principio: toda historia ten unha historia.
A temática do relato está relacionado con algo que vivimos todos hai menos de un mes: o cambio ó horario de inverno. Lembrades? Aquela noite de outubro, de sábado para o domingo, os que estabamos espertos ás tres da noite tiñamos en teoría que atrasar os nosos reloxos unha hora, ata as dúas. Polo tanto, vivimos o segmento horario entre as dúas e as tres dúas veces. Cousas estrañísimas, cortazarianas e kafkianas, que estamos afeitos a facer todos os anos.
Pero para kafkiano, a solución de RENFE para non alterar os seus horarios. Parar os trens unha hora, aí onde os colla a hora do cambio.
La noche del 25 al 26 de octubre los trenes nocturnos de Renfe paran una hora para llegar a destino a la hora programada
— Renfe (@Renfe) October 24, 2014
Na súa defensa, faise o mesmo en moitos países.
Comentando esta curiosa nova no feisbuc, Ana G. Chouciño, blogueira galega en Edimburgo e eu retámonos a escribir algo a esa hora, entre as dúas e as tres, unha hora que ía ser “borrada”. Diríavos que escribín “A hora que non foi” a esa hora, tería algo de verdade, pero non moito. Desenvolvín a idea na miña cabeza e cheguei a escribir dous parágrafos, mais o sono venceu e marchei para cama. Tanto ten, o relato nacera e xa non tiña volta atrás. Nos días seguintes colleu forma, e aí o tedes. Non sei o que escribiu Ana, nin se o quererá publicar, mais nada escrito vai perdido, na miña opinión, e no noso caso, esa hora suprarreal que non foi, entre as dúas e as tres que volveron ser as dúas, tampouco vai perdida.
Agardo que vos guste o relato.
Engadido: E esta é a parte de Ana G. Chouciño, Unha hora menos.
A revista online literaria e cultural Palavra Comum tivo a ben acoller outro relato meu, O soño inventado, ata agora inédito. Se pasades por aló podedes lelo. Agardo que vos preste.
Ligazón:
